Nie myślcie sobie, że...

... to mój pierwszy blog. A w życiu! Piszę od kiedy pamiętam, czyli... jakieś 10 lat. Ale jak to w życiu bywa, są zarówno wzloty jak i upadki. Tak samo w sferze internetowej. Pisałam od zawsze, pisałam dużo, ale z czasem jak by coś wyparowało. Blog  się zakurzył i pokrył pajęczynami, a ja zastanawiałam się - co do cholery się stało? Rozkładałam bezradnie ręce, które jeszcze chwile wcześniej z podekscytowaniem chciały pożreć klawiaturę laptopa. Stwierdziłam, że nie ma się co przejmować, taki chwilowy postój, chwila wytchnienia. - Każdemu się to przecież należy! - Pomyślałam łykając kolejną kolorową tabletkę, po której życie stawało się piękne.

No ale cóż. Nie można poświęcać czasu wyłącznie książkom. Mam pomysły, które tworzą w mojej głowie istne parujące spaghetti na pięknym talerzu. Trzeba coś z nimi zrobić, gdzieś je przelać, bo jak tak dalej pójdzie, oczy wypadną mi z oczodołów, a śledziona będzie za wszelką cenę chciała wyjść mi nosem. Dlatego ten pomysł. Kolejny blog, który mam nadzieję, utrzyma się długo, dłużej, albo i ... dłużej. O czym piszę? Zazwyczaj o pierdołach jak wszędzie, ale tu nie będzie porad o prawidłowym nakładaniu sudocremu na pośladki moich dzieci, lub jak wycierać smarki z nosa, by nie pociekły po plecach. Jestem specyficzną osobą, mam też wyjątkowy charakter. Mocną stroną jest u mnie poczucie humoru, które nigdy mnie nie opuszcza, świadczy o tym ta cholerna ilość zmarszczek koło ust i oczu. Śmiech jest potrzebny, chociażby do tego, by wyrobić sobie solidny sześciopak.

Pewnie ktoś chciałby wiedzieć coś o mnie. Hmm. A może nie?